Vandaag heb ik twee studenten de klas uit moeten sturen. Doe ik niet graag hoor, maar tegen zoveel brutaliteit moet opgetreden worden. Ik gaf voorlichting over een studentenuitwisseling waarbij studenten naar China gaan om de zegeningen van dat glorieuze land te gaan bewonderen. Begon er een student te zeuren over mensenrechten. Deed vrijwilligerswerk bij Amnesty International. Gelukkig zijn er steeds minder studenten lid van dit radicale clubje dat een net en glorieus land als China bekritiseert. Begon over mensenrechtenadvocaten die stelselmatig tegengewerkt worden door het regime.
Ik wilde nog in discussie gaan en zeggen dat je in China best kritiek mag hebben, alleen zijn er een paar taboes. Als je netjes bij die taboes uit de buurt blijft heb je geen probleem. We kunnen nog veel leren van de Chinezen; daar staan harmonie en vrede hoog in het vaandel. Begon de student over de onderdrukking van minderheden. Over Tibet en de Dalai Lama. Ik zei: “Weet je dan niet dat de Dalai Lama gewoon een lastpak is? Een terrorist, die verdeeldheid probeert te zaaien onder het eendrachtige en glorieuze Chinese volk?”. Ik dacht hem nu wel voldoende tot de orde te hebben geroepen, maar nee. Ging hij verder over Ai Weiwei, de Chinese kunstenaar die tijdenlang huisarrest kreeg omdat hij zich kritisch uitliet over het regime. “Had hij maar niet de belasting moeten ontduiken!” repliceerde ik. Kreeg de student ineens bijval van een medestudent. Het hek was van de dam, nog zo’n opruiend ‘amnestie’ type. Begonnen ze over het steeds repressiever worden van het Chinese regime onder XI Jingping, de huidige Chinese leider. Over grootscheepse spionageactiviteiten, vooral gericht op het Westen, over de greep van de overheid op het internet, de censuur, over geheime gevangenissen. Over Mao’s grote hongersnood en de tientallen miljoenen doden die dit tot gevolg had. “Dat is helemaal niet bewezen,” zei ik “én het gevolg van incorrecte en vooringenomen geschiedschrijving”. Mao kreeg in ieder geval wel alle neuzen dezelfde kant op en kritische geluiden verstoren alleen maar de harmonie binnen het volk. Een man van mijn hart, die Mao.
Ik vertelde de studenten verder dat de democratie ook wel zo zijn langste tijd gehad heeft en dat de mensen in Nederland ook behoefte hebben aan een sterke leider, net als in China. Democratie met z’n gebabbel en besluiteloosheid. Als in China de grote glorieuze leider zegt dat er een spoorlijn moet komen, dan komt die er! Als de alwetende leider zegt: ‘Tibet bestaat niet”, tja, dan bestaat Tibet niet. Tibet? Nooit van gehoord! Makkelijk zat! In Nederland hebben we alleen maar verdeeldheid en allerlei veel te kritische figuren: inspraak zus, commissietje zo… Nee, we kunnen veel van het fantastische, glorieuze en het binnenkort hopelijk almachtige China leren! Helaas heb ik de studenten weg moeten sturen. Voor hen is er geen ruimte meer. Helaas. Ik ben daarom zo blij met Windesheim. Geen gedoe over mensenrechten in China, maken we geen punt van. Geen volkomen overbodig kritisch debat, gewoon met zijn allen volop internationaliseren met China. Laten we een klein stukje China in Zwolle creëren, heerlijk!
D.A.T.A.
