Master of Educational Needs student Anne van de Weg heeft een passie voor rugby en het leven daarbuiten. De komende maanden houdt ze ons op de hoogte van haar wilde belevenissen op en naast het rugbyveld.
Kijkend naar mijn witte benen tel ik de blauwe plekken: twee grote en een stuk of drie kleinere. Met mijn vinger druk ik hard op de grote. Ik voel de laatste rugbywedstrijd er nog in zitten.
Beachrugby Ameland was dit jaar weer een topweekend met het damesteam: geshined, gerugby’d, gelachen, soms gehuild, slecht geslapen, gedanst in de feesttent en misschien een drankje te veel. De blote rugbymannen die na hun laatste wedstrijd de zee indoken staan nog op mijn netvlies gebrand. Een heerlijke afsluiter van een topseizoen met de Hanzeladies. Eenmaal thuis na Ameland, roodverbrand en met een zeer lijf van rugby en bier, heb ik alles van me afgegooid. Het Amelandzand dat zich als souvenir in mijn rugbykleding had genesteld, verspreidt zich door mijn kamer. Mijn aanhankelijke en licht-stupide rode kater Baguet snuffelt aan mijn tas en keert zijn kont naar mijn stinkende rugby-Ameland-verzameling. ‘Jaaaa Baguet, IK STINK!’
Ik zucht en veeg met mijn teen door het zand dat in kleine hoopjes verzameld ligt: geen zin om iets op te ruimen nu. Ik stiefel vermoeid naar de koelkast en ga met een pijnlijke grimas op mijn gezicht (van de spierpijn) door mijn knieën om een biertje te pakken. Alcohol is altijd de oplossing. Ik plof neer in de kussens op mijn bank buiten en leg mijn benen voor me uit op tafel.
De blauwe plekken en schrammen zullen weer verdwijnen. Tot de start van het nieuwe seizoen, na de zomervakantie. Ik kan niet wachten om dan weer van die kleurige herinneringen te kweken op mijn benen. Tot die tijd kom ik de zomer door met de herinneringen aan een mooi afgerond rugbyseizoen. En met bier.
Rugbyfoto: Gerard Spaans
See you next year at Ameland beach rugby 2018
Super leuk geschreven! Herken je er helemaal in 🙂