Journalistiekstudent Sil Biesbroek studeert tot de zomer in de hoofdstad van Marokko, Rabat. Voor win’ doet hij verslag van zijn belevenissen.
Terwijl de ferry de haven van Tanger verlaat vallen mijn ogen dicht. Vandaag keer ik terug naar het oude continent om mijn verblijfsvergunning te verversen. Ik steek de straat van Gibraltar over zodat ik nog eens negentig dagen in Marokko kan vertoeven. Wanneer we de Spaanse kust naderen ontwaak ik. Het weekendje weg zal voelen als een droom.
Uitgestrekt zandstrand
Bij aankomst in Tarifa word ik begroet door een dozijn windmolens die fier in de wind hun rondjes staan te draaien. Het dorp lijkt op alle andere Europese kustplaatsen die ik bezocht. Tarifa heeft een uitgestrekt zandstrand, een ontelbare hoeveelheid surfshops en restaurants die zeevruchten serveren.
Ook al duurde de boottocht van Marokko naar Spanje slechts vijfendertig minuten, het contrast is groot. Bij de meeste kioskjes wordt druk reclame gemaakt voor de loten van de wekelijkse loterij La Primitiva, en bij een wandeling over het strand kom ik erachter dat de mensen het hier heerlijk vinden om poedelnaakt op het strand te liggen. In Marokko zal je dit niet zo gauw tegenkomen aangezien gokken verboden is en het gewaardeerd wordt dat je je in ieder geval deels bedekt tijdens een bezoekje aan het strand.
Whisky en muntthee
Toch was dit voor mij niet het grootste verschil dat ik tegenkwam, dat kwam namelijk bij het ontbijt. Toen ik mijn tosti met ham en kaas op had, kwamen twee grijsaards afzonderlijk van elkaar het etablissement binnen gescharreld, houdt in gedachte dat het nog geen negen uur ’s ochtends was. De ober bereidde koffie voor beide mannen met een flinke scheut whisky erin. Ik zou er zelf niet aan moeten denken. Doe mij maar muntthee.
Het bezoek aan een van de zuidelijkste punten van Europa is voor mij interessant, niet alleen vanwege de verschillen in gewoonten en de andere architectuur, ik vind het vooral interessant om te merken wat het met mij doet. Ik heb het idee dat ik hierdoor met meer afstand kan kijken naar mijn ervaringen in Marokko.
Eten met mijn handen
Een week terug vroeg mijn moeder wat ik mee zou nemen uit Marokko. Ik had geen antwoord voor haar klaar. Toen ik er later over nadacht besefte ik dat ik daar pas achter kom wanneer ik terug ben in Nederland. Wellicht slijten er bepaalde gewoontes in die ik hier heb opgebouwd. Zoals een soepelere omgang met de verkeersregels of eten met mijn handen. De gedachte staat me wel aan.
Het is interessant om te merken dat je persoonlijkheid zich in een andere omgeving op een andere manier manifesteert. Als je in een nieuwe omgeving terechtkomt, heb je altijd de kans om een nieuw gedeelte van jezelf te ontdekken. Voor mij speelt de locatie daarbij een ondergeschikte rol. Het zijn vooral de mensen waarmee je je omringt die je vormen tot wie je bent. Wat dat betreft zou ik graag meenemen dat ik flexibel blijf in hoe ik mij uit.
Mooi verhaal. Geniet ze nog.