Mijn sentimentele aard heb ik van mijn vader. Ik sta voor de klas van afstudeerders en bereid ze voor op hun eindassessment, het laatste gesprek dat ze voeren voordat ze de opleiding met een krakend diploma verlaten. Nog even zijn ze student (aaaach) en zo zitten ze er ook bij. Bij iedere uitleg die ik geef ten aanzien van de criteria wordt er gezucht en gesteund en schieten wenkbrauwen omhoog – moet ik daar óók nog aan denken??
Ik vertel ze dat het gesprek is opgezet als een sollicitatiegesprek. Dat ze in het gesprek zich aan ons, de beoordelaars twee stuks maar liefst, presenteren als startbekwaam professional. Dat ze ons uitleggen hoe ze werken met hulpvragers en waarom ze dat zo doen. Op welke wijze ze met andere professionals samenwerken en wat ze toevoegen aan een team. Hoe ze omgaan met ethische dillema’s. Hoe ze zich verhouden tot actuele maatschappelijke thema’s.
Ik vertel ze dat het onze bedoeling is om hun sterke kanten goed naar voren te brengen in het gesprek en dat het niet ons doel is om ze af te branden. Zo werken we niet met een rode knop en bij een fout antwoord verdwijn je niet door een gat in de grond naar een kelder vol krokodillen. Het gaat om een goed gesprek.
We gaan oefenen. Een student die berucht is om zijn onderkoelde en uitermate relaxte houding (lees: half liggend op zijn stoel) wordt door mij bevraagd. Zijn antwoord is ongelofelijk vaag. Uiterst inconsequent zeg ik ‘eeeh’ en ik druk op een denkbeeldige knop waarbij de grond zich opent en hij op zijn stoel afdaalt naar een kelder vol krokodillen. Uw antwoord is niet voldoende. Nog maar een keer. Hij herstelt zich. Klasgenoten vullen hem aan met hun eigen antwoord en maken prachtig concreet hoe ze werken. Ik spreek ze bemoedigend toe en ik weet, uit ervaring, dat zelfs de meest onderkoelde student als het gesprek daar is zich van zijn beste kant laat zien.
Om vervolgens uit te vliegen – de wijde wereld in.
Paulien van den Burg
is docent pedagogiek in Almere
