Hij heeft een blauw tuigje. Mijn Bobbie. Samen lopen we in Assendorp. Nou ja, samen… Bob trekt mij mee de bosjes in en wanneer ik hetzelfde bij hem probeer, blijft hij pontificaal op de stoep zitten. Het is dan overigens ook de enige man die mij de bosjes in mag sleuren. Kakken doet Bob niet tijdens zo’n wandeling, dan wil hij geen toeschouwers. Eenmaal aangekomen bij de Starbucks bestel ik een kattenchino, met soyamelk. Pootje erin – slik – pootje er wéér in. Wat een baas, die kat.
Bob eet speciaal voer, want het is een ‘plaskater’. Een te klein piemeltje, dat snel verstopt raakt wanneer Bobbie te zout eet. Dus, decadent dat hij is, eet hij langzaam mijn bankrekening leeg terwijl ik liefkozend naast hem zit. Ik eet wel wat
crackers met kaas als avondeten. Studentenlife forever.
Love my cat.
De 20m2 die ik bezit, ligt bezaaid met kattenspeelgoed. Heb de hele Petsplace voor hem leeggekocht. Bob kruipt in de doos en speelt met een propje papier, terwijl ik zit te wachten naast de kattenbak. Tot hij eindelijk een plasje pleegt. Zijn urine moet worden gecontroleerd – want plaskater. Ik doe live verslag op insta. Wie wil dit nu niet zien? Grumpy Cat verdiende miljoenen met zijn insta, maar is pas geleden helaas overleden. Urineweginfectie. Heb het geprobeerd hoor, een eigen insta voor onze Bob. Twintig volgers. Hij zal wel te knap zijn.
Wanneer mijn vrienden langskomen benoem ik alles wat Bobbie doet. “Ah kijk hem nou, hoe hij daar ligt. Kijk zijn ogen, wat is hij knap. Ja wat ben je knap hè koekie!” Maar ze tonen geen interesse. Mijn beste vriendin duwt Bob van de stoel af waar hij net zo lekker lag, omdat ze graag wil zitten. Rude.
Ze zeggen dat ik verander in een catlady. Eindig met een kring katten om me heen. Dat er een programma bij me over de vloer komt omdat de buren last hebben van de stankoverlast van kattenurine. Overdrijven is ook een vak. Ik hou het gewoon bij drie. Keer tien. Plus vijf. Met een foto van Bob bij de voordeur.
Michelle van der Molen
