Het zijn bureaucratische tijden. Columnist Frank Kalshoven noemt dit in de Volkskrant (04-11-2017) treffend een samenleving die wordt beheerst door regeldrangeconomie. Volgens hem is de kern van het probleem van de huidige economie de stapeling van de administratieve taken in onderwijs, zorg en soortgelijke semipublieke sectoren. Ondanks het feit dat administratie op 
zichzelf nuttig is en lijkt, gaat dit ten koste van het primaire proces. De docenten zijn de pineut, want die kunnen in deze tsunami van regels en protocollen hun hoofd nauwelijks boven water houden. Het gevaar dreigt dat het fundament niet langer het prachtige gebouw zal kunnen dragen.
Op de Calo vieren wij deze week ons 70 jarig bestaan. Maar eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in dat wij het lustrum over 5 jaar opnieuw met dezelfde passie en vreugde zullen gaan vieren. Als opleider ervaar ik steeds minder gezamenlijkheid en eigenaarschap. Ben ik hier dan de enige die zich verweert tegen ‘regeldrangeconomische’ maatregelen als de verplichte BKE? Ik moet nu aan mijn overleden vader denken. We hebben die 44 jaren van ons samenleven niet echt op één lijn gezeten, maar deze steile antirevolutionaire calvinist had wel de karaktertrekken die vandaag de dag node worden gemist. De pedagogische academie de Eekhorst in Assen, waar hij lesgaf als docent dramatische expressie, stond midden jaren zeventig bekend (en berucht) om zijn vooruitstrevende en vernieuwende onderwijsideeën. Ook het team van docenten was destijds erg progressief en solidair in zijn reactie op allerlei door de overheid opgelegde maatregelen.
Zo herinner ik me niet alleen hun inzet voor bi-cultureel onderwijs inzake de Molukse kwestie, maar ook het gezamenlijk inleveren van lesuren van oudere docenten om de net aangestelde jongere collega’s aan het werk te blijven houden. Als ik nu zie hoe wij hier op Windesheim allerlei oekazes slikken voor zoete koek, dan denk ik met weemoed aan die andere tijden. Ondanks de autoriteit die hij uitstraalde en de strenge normen die hij ons voortdurend oplegde, was mijn vader wel solidair met zijn collega’s, droegen ze steeds een gezamenlijke visie uit en behielden zodoende wel het eigenaarschap over hun opleidingsonderwijs.
Herman Verveld
is docent sociale wetenschappen aan de calo
